In
de maand februari brengt vrouw.blog.nl dagelijks het schokkende verhaal
van Michou (28), draagster van een erfelijk gen dat er vrijwel zeker
voor zal zorgen dat ze borstkanker zal krijgen. Om dit te voorkomen,
onderging ze op 11 februari een preventieve borstamputatie. Michou en
Hester (auteur vrouw.blog.nl) zijn al 10 jaar beste vriendinnen. Via
vrouw.blog.nl zal Hester familie, vrienden, collega's en iedereen die
geïnteresseerd is in het verhaal van Michou dagelijks op de hoogte
houden van de ontwikkelingen.
Donderdag 28 februari: Al enkele uren wacht ik op het rinkelen van mijn telefoon. Ik wacht op Mies. Ze moet vandaag immers naar de chirurg voor controle, en ze gaat horen hoe het met de afstervende tepel zit: raakt ze ‘m kwijt of niet? Het voelt een beetje als een Dag des Oordeels. Natuurlijk in eerste instantie voor haar, maar ook voor iedereen die met haar meeleeft en meevoelt. Aan mijn ongeduld is zojuist een eind gekomen, ik heb haar gesproken. Althans, ze heeft mij tussen het huilen door verteld wat ze nu weet: het is mis. Goed mis.
Ze vertelt de feiten: het lichaam reageert niet goed op de overgezette tepel. Daardoor is er een ontsteking ontstaan. De chirurg heeft vanmiddag haar huid open moeten knippen om er allemaal bruin-rood etter onder vandaan te verwijderen.
“Een verschrikkelijk geluid, dat knippen! Ik kon het niet aanhoren, ik wilde mijn oren dichtstoppen!!”
Het is nu eigenlijk zo goed als zeker dat ze de tepel moet missen, zegt ze. En ze krijgt antibiotica om de ontsteking te remmen. Maar dat is nog niet alles…
Er bestaat óók nog een kans dat de ontsteking in en rond de prothese terecht is gekomen. Als dát zo is, moet ze wéér opgenomen worden. Om de prothese te laten verwijderen. Daarna moet haar lichaam herstellen voor ze er opnieuw een prothese in kunnen zetten. Dan moet ze vier maanden zonder borst door het leven…
Ik val volledig stil na dit bombardement aan slecht nieuws, en word licht in mijn hoofd. Wat is dit voor een achterlijke hellevaart? Hoeveel spankracht heeft een mens nodig om nu dít weer te verdragen? Het stapelt zich maar op, er komt geen eind aan.
Ze huilt aan de andere kant van de lijn, en ik stamel maar wat goedbedoelde, maar volstrekt zinloze woorden.
“Als ik dit van te voren had geweten, had ik die tepels nóóit willen behouden,” roept ze ineens fel. “Dan hadden ze de boel gewoon kunnen dichtstikken met die prothesen erin, en had ik later wel een reconstructie laten doen. Maar nu… de gedachte dat ik straks in de zomer met maar één borst moet lopen…!!”
Zoals zo vaak slikt ze haar verdriet dapper weg en vertelt nog dat ze maandag weer terug moet komen voor de zoveelste controle. Dan hangen we op. En weer voel ik de machteloosheid. Geheel tegen mijn gewoonte in begin ik hartgrondig te vloeken. Meer dan als een haag om haar heen staan kunnen we niet, denk ik woedend. Maar zij, zíj staat in het midden, zíj moet het zelf doen. Alleen.