In
de maand februari brengt vrouw.blog.nl dagelijks het schokkende verhaal
van Michou (28), draagster van een erfelijk gen dat er vrijwel zeker
voor zal zorgen dat ze borstkanker zal krijgen. Om dit te voorkomen,
onderging ze op 11 februari een preventieve borstamputatie. Michou en
Hester (auteur vrouw.blog.nl) zijn al 10 jaar beste vriendinnen. Via
vrouw.blog.nl zal Hester familie, vrienden, collega's en iedereen die
geïnteresseerd is in het verhaal van Michou dagelijks op de hoogte
houden van de ontwikkelingen.
Maandag 25 februari. 10:49. Mijn mobiel gaat. Mies aan de lijn. Haar stem klinkt rustig, of eigenlijk gewoon down – absoluut niet zoals ik Mies normaal ken. Ze blijft grote zorgen houden om haar tepels, vertelt ze. Ze worden donkerder, vooral die linker, en de toplaag begint verder los te laten. Je kunt zo onder het vel kijken. Er komt ook nog steeds vocht uit.
Ik probeer me er een voorstelling van te maken, en onwillekeurig moet ik aan een bandenplakker denken – zwart met zo’n oranje randje – die verkeerd is geplakt, en die zich heel langzaam met allemaal draderige lijmresten van het rubber lostrekt.
“Jezus, wat balen! En hoe nu verder?’
“Vanmiddag ga ik eindelijk naar mijn eigen plastisch chirurg. ‘k Heb tot nu toe alleen maar vervangers gehad, waar ik niet veel wijzer van word. Ze zijn allemaal zo vaag. Ik hoop vanmiddag gewoon een keer duidelijkheid te krijgen.”
“Fuck, zeg! En de nachten, Mies? Slaap je een beetje?”
“Ja, op zich gaat dat wel. Maar wanneer ik op mijn zij lig, ben ik bang dat die prothesen te veel druk op mijn borsten uitoefenen, waardoor die tepels dan weer verder losraken. ’t Is ook zó raar: ik heb er hélemaal geen gevoel in, want die zenuwen zijn doorgeknipt.”
Ik wens haar voor het moment sterkte, en we spreken af weer contact te hebben zodra ze meer weet. Hoe zal dat nou voelen, vraag ik me af wanneer we hebben opgehangen. Als man heb ik daar sowieso geen benul van. Al meerdere keren heb ik haar deze week horen zeggen dat ze het idee heeft dat er twee blokken beton in haar lijf zitten. Dat moet vreemd zijn, ja: iets onder je huid met je meezeulen wat niet van jezelf is, maar wat je je toch eigen moet zien te maken…
17:44. Telefoon, opnieuw Mies. Ik probeer opgewekt op te nemen in de hoop dat ze positief nieuws heeft, maar ik hoor het direct. Dit is niet goed.
“Het gaat gewoon verkeerd met die rottepels! De chirurg heeft het verband eraf gerold, en daarna heeft ze door de wondopeningen al het vocht uit mijn borsten geperst. Boven me hing zo’n soort tandartslamp en in de spiegeling van dat ding zag ik alles! Het was allemaal zo’n bloederige bende, ik voel me zó vies.”
We zijn even stil. Ze zit er doorheen, het duurt allemaal te lang. Het voelt als klauwen tegen een gladde zeepwand. Een boze droom waaraan geen einde komt.
“Ik ben een ontzettend positief mens, dat weet je,” zegt ze dan. “Maar op een gegeven moment is het op. Dan weet ik het ook even niet meer. Die onzekerheid, daar kan ik niet tegen. Laat ze dan meteen maar zeggen dat ik ze kwijt ben, dan weet ik ten minste waar ik aan toe ben.”
Ik kan alleen maar luisteren. Die ellendige onmacht. Ook voor ons als familie en vrienden. We kunnen haar opvangen, dat is waar, maar vallen doet ze helemaal alleen. Er is niemand anders die dat voor haar kan doen.
Donderdag heeft ze haar volgende afspraak en tot die tijd doet ze rustig aan. Morgen ga ik bij ‘r langs, spreken we af. Ik mag voor 'r koken. Gaan we gewoon proberen het gezellig te maken.
Bikkel, denk ik als ik mijn telefoon weer dichtklap…
