In de maand februari brengt vrouw.blog.nl dagelijks het schokkende verhaal van Michou (28), draagster van een erfelijk gen dat er vrijwel zeker voor zal zorgen dat ze borstkanker zal krijgen. Om dit te voorkomen, onderging ze op 11 februari een preventieve borstamputatie. Michou en Hester (auteur vrouw.blog.nl) zijn al 10 jaar beste vriendinnen. Via vrouw.blog.nl zal Hester familie, vrienden, collega's en iedereen die geïnteresseerd is in het verhaal van Michou dagelijks op de hoogte houden van de ontwikkelingen.
Maandag 9 maart: Kwart over twee gaat de telefoon. 'Heee, met mij…' Ze is het zelf! 'Hoe is het?!?' 'Ja, gaat wel…' Ze klinkt verzwakt en slaperig. Ze vertelt dat ze net vijf minuten terug is op haar kamer en dat ze beide gaten in haar borsten hebben kunnen dichten met huid uit haar lies. 'Ga maar rusten, ik kom vanmiddag bij je langs meisje!'
Als ik 's middags met een vriend binnen kom lopen, is de kamer donker. Er staat een verpleger naast haar bed en ze krijgt door een verstuiver Ventolin toegediend, een middel tegen benauwdheid. Ik ga op haar bed zitten en pak haar hand. Ze haalt de verstuiver uit haar mond. 'Ik ben zo benauwd en misselijk. En duizelig ook.' De verpleger vertelt dat ze toch al iets teveel hooi op d'r vork heeft genomen. Ze is te snel gaan eten, heeft toch iets te weinig rust gepakt en moet daar nu de prijs voor betalen. Ik strijk door haar enorme bos krullen en kus haar voorhoofd. 'Je hebt het gehad lieverd. Dit was het voorlopig.' Ik stel het als een feit, terwijl het vooral een wens is.
Als de Ventolin z'n werk doet, wordt ze al snel wat meer 'Michou'. De gordijnen moeten open en ze veert overeind om haar fototoestel te pakken. We bevelen haar te gaan liggen en rustig te blijven. Een kansloze opdracht.
Haar plastisch chirurg komt binnen. Een ontzettend lieve vrouw die alle tijd neemt om haar vragen te beantwoorden. Ze is hoopvol en zegt dat het er goed uitziet. Ze zal niet veel later met de wondverpleegkundige langskomen om opnieuw een vacuum aan te leggen. 'Daar blijven jullie toch wel bij hè?', vraagt Mies ons, alsof het een gezellig borreluurtje betreft. 'Tuurlijk!'
En inderdaad, niet veel later staan de plastisch chirurg en de wondverpleegkundige in de kamer met pleisters, slangetjes en andere medische attributen om Mies in te pakken. Wederom wordt het -toch steeds weer vreemd gezien de omstandigheden- gezelig in de kamer. We bespreken onderwerpen als honden, haar en kokindjes als nieuwe tepels en voor we het weten ligt Mies weer aan het vacuum.
Net belt ze me op. Gierend van het lachen. 'Dit moet je horen! Wat mijn moeder gedaan heeft! Jij gaat gillen! Wacht, ik geef d'r zelf.'
Ik krijg Diana aan de telefoon die een woordenbrij over me uitstort zoals alleen zij dat kan. Het verhaal komt er kort op neer dat ze haar kapsel wat meer volume heeft willen geven en dat ze daar dit keer een busjes schuim van Mies voor had gebruikt. Al snel na het aanbrengen van het schuim begon haar huid te prikken en kwamen er bruine druppels vanuit haar haar over haar hoofd lopen. Snel had ze haar bril gepakt en gelezen wat voor schuim ze gebruikt had.
Ontharingsschuim….
Tja… Dat kan alleen daar gebeuren. We gillen nog wat na en besluiten dat haar moeder echt waanzinnig is. De schade is beperkt gebleven, ze heeft het er nog op tijd uit kunnen wassen. Het had spektaculaire beelden opgeleverd; Diana met hier en daar, om de kale plekken heen, nog een lullig plukje haar. Gelukkig is ook dat goed afgelopen vandaag!
