In de maand februari brengt vrouw.blog.nl dagelijks het schokkende verhaal van Michou (28), draagster van een erfelijk gen dat er vrijwel zeker voor zal zorgen dat ze borstkanker zal krijgen. Om dit te voorkomen, onderging ze op 11 februari een preventieve borstamputatie. Michou en Hester (auteur vrouw.blog.nl) zijn al 10 jaar beste vriendinnen. Via vrouw.blog.nl zal Hester familie, vrienden, collega's en iedereen die geïnteresseerd is in het verhaal van Michou dagelijks op de hoogte houden van de ontwikkelingen.
Zondag 16 maart: Ze ligt al weer twee weken in het ziekenhuis. Veel ups en relatief weinig downs. Steeds weer als ik er ben hebben we vreselijke lol en uit de verhalen maak ik op dat ze van het ene leuke bezoek in het andere rolt. Toch zijn er ook echte baggermomenten. Zoals de tweede dag na haar operatie van maandag. 's Morgens vroeg krijg ik al een sms-je van d'r:
'Heb net een morfine-spuit gehad. Lekker! Ga nu even slapen.' Ik sms terug: 'Zij wel! Geniet ervan. Bel maar als je wakker bent.' Als ze me een paar uur later opbelt, klinkt ze zo stoned als een garnaal. Ze lacht om alles en de woorden komen niet helemaal op de juiste manier haar strot uit. 'Wat lul je stom Mies!' 'Ja echt? Ik? Echt? O Hes, daar is mijn vader. Hij heeft een kadootje meegenomen….' 'OOOHHHH! Een pistoletje!!!'
Juist….de morfine doet z'n werk goed!
Maar een uur later belt ze weer. Huilend. 'Ik wil het niet meer Hes. Ik ben het zat. Ik wil naar huis. Ik ben zo verdrietig; komt er net zo'n mokkel binnen, praat amper Nederlands, trilt als een rietje – moet ze bij mij een infuus aanleggen! Gaat natuurlijk tien keer fout…' 'Godver! Laat dat wijf ergens anders het hoe en wat leren.' 'JA! Niet in mijn arm! En dan word ik zo kwaad he, als ik dat zie. Dat geklooi in mijn arm.'
Ze heeft vreselijke pijn in haar liezen, waar het huidtransplantaat is weggehaald. Twee schaafwonden; het klan dus blijkbaar meer pijn doen dan de twee open wonden waar ze tot dat moment mee heeft gelopen.
Ik kan weining meer dan zeggen dat ze alles over zich heen moet laten komen en maar moet gaan slapen. als ik haar ophang voel ik me zo machteloos; hier kan ik even helemaal niets aan doen.
De afgelopen dagen gaat het steeds beter. Het einde is in zicht. Ze mag maandag of dinsdag naar huis, dit alels in de hoop dat de transplantaten goed zijn aangeslagen. Ze heeft er zin in. In haar gewone (alhoewel…gewone) leventje.
Als ik haar vanmorgen spreek en ze hoort hoe ik aan mijn brakke stem kom (wijntje teveel), dan uit ze haar jaloezie. 'Dat wil ik ook!' Langzaam komt ze weer terug in het normale leven, hoewel ze nog aardig wat drempels heeft te gaan.
Ik was eerder deze week bij toeval op internet tegen een toch wel heftige fotoreportage over een borstreconstructie gestuit. Maar het resultaat was mooi, dus ik mailde haar de link. Ze reageerde:
"Jezus, die foto's zijn in eerste instantie wel heel shocking!! maar het resultaat ziet er inderdaad wel mooi uit!
Nou maar hopen dat dat bij mij ook het geval is."
Meisje, je vader heeft het al gezegd: ook al moet de beste plastisch chirurg ter wereld worden ingevlogen vanuit god-weet-ik-het-waar; met jou gaat het weer helemaal goed komen.
