Zojuist werd mij de vraag gesteld of ik meeging naar Robbie Williams. ‘Hij komt bij Paul de Leeuw’, meldde de opgewonden vriend en boodschapper van het blijde nieuws. Uiteraard ga ik mee naar Robbie Williams. Wat zijn dat voor vragen? Vriendin gebeld, opwinding alom. Vriendin ook mee. Dit komt sick over. Als een meisje van dertien. Maar zo werkt het niet. Robbie Williams trekt zeker huilende meisjes met posters en RW-agenda’s (zijn die er, vast wel…) Maar hij trekt ook alle andere vrouwen (en sommige mannen) aan.
Vrouwen die helemaal niets te maken hebben met hysterie op het gebied van idolen en andersoortig puberaal gedrag. Vrouwen die hun eerste keer allang achter de rug hebben en zelfs al eens geïnformeerd hebben naar het hoe en waarom van botox-injecties. Vrouwen met kinderen, een echtgenoot, een leuk leven en een interessante baan. Maar ze geven alles op voor hem. Want GOD wat is hij leuk.
En eigenlijk is hij helemaal niet leuk. Want denk er even iets te lang over na en je ziet in dat het de meest ingewikkelde figuur alive is met de nodige psychische afwijkingen. Maar dan dat hoofd. En vooral die ogen. Het vaagt alles weg. Het zet ons verstand op nul.
Een paar minuten verkeerden de vriend (een mannen-man, dus net zo opgewonden als ik) en ik in de veronderstelling dat we aankomende zaterdag oog in oog kwamen te staan met onze wildest dream. Hij hing aan de lijn met de kaartenbestellijn en we hielden elkaar via de msn op de hoogte van onze spanning. En toen waren er geen kaarten meer.
Totaal gedesillusioneerd msn’den we nog wat na. Vriendin gebeld die al net zo afgeknapt klonk als wij er op de msn uitzagen. Geen Robbie voor ons. De 13-jarigen zijn er zeker ook achter gekomen dat ie in Weesp is zaterdag. De vriend stelde nog voor in het gehucht daar te gaan winkelen. Maar daar ben ik te oud voor. Dan maar botox. En voor de tv zitten, Paul de Leeuw kijken. Zatedag 8 oktober dus. De man der mannen, in Weesp en ‘s avonds bij Paul….
