In de maand februari brengt vrouw.blog.nl dagelijks het schokkende verhaal van Michou (28), draagster van een erfelijk gen dat er vrijwel zeker voor zal zorgen dat ze borstkanker zal krijgen. Om dit te voorkomen, ondergaat ze op 11 februari een preventieve borstamputatie. Michou en Hester (auteur vrouw.blog.nl) zijn al 10 jaar beste vriendinnen. Via vrouw.blog.nl zal Hester familie, vrienden, collega's en iedereen die geïnteresseerd is in het verhaal van Michou dagelijks op de hoogte houden van de ontwikkelingen.
Donderdag 21 februari: Om zeven uur is mijn zoontje Wouter wakker. Hij gaat beneden televisie kijken. 'Ssssst hè?!? Tante Michou slaapt!' fluister ik 'm na als ie naar beneden loopt. Een half uurtje later hoor ik d'r uit bed komen; een stuk eerder dan ze had verwacht. 'Ik kon niet meer slapen!' Dat kan. Ze kan alleen nog maar op haar rug liggen, zelf op haar zij is onmogelijk door de drains. Ze wordt steeds wakker van de pijn in haar rug.
Ik kleed de kinderen aan en Jeroen brengt ze weg. Wij gaan naar boven; ze wil d'r haren lekker wassen. We bedenken een systeem waarbij ze over de badrand hangt en ik was haar haar. Het ziet er weer allemaal even belachelijk uit, maar we kijken nergens meer van op. Dan wil ze 'voor de helft' douchen. Ik sta buiten de douchedeuren met de kussensloop met drainflessen in mijn ene hand, terwijl ik met mijn andere hand mijn haar borstel. 'Dat is toch kut, dat dat zo moet, met die flessen in zo'n kussensloop!'
'Het slaat helemaal nergens op!' roept ze vanonder de douche.
Eerder deze week hadden we al een gat in de markt gevonden. Een riem met daaraan een stoffen tasje cq zak waar de flessen passen. Heb je tenminste je handen vrij als er draden uit je lijf komen! De naam voor ons nieuwe bedrijf was ook al check: www.charmantezak.nl.
'Ik ben zo blij dat er vandaag uit mogen! Ik zie er wel tegenop, maar wat zal het lekker voelen als het achter de rug is.'
Weer beneden gaan we allebei achter een pc zitten. Mies werkt al d'r Hyves en MSN-contacten af ('Wie is dat nou weer? Die ken ik helemaal niet – wat moet die gozer van me?) en ik maak een begin met mijn werk. In een poging een papiertje onder een stapel uit te trekken, krijg ik een splinter van onze tafel onder mijn nagel. 'GODVER! AU!' Mies schrikt. 'Ik heb een splinter onder mijn nagel!' 'AU! O, dat doet pijn!!!', roept ze, terwijl ze in actie komt. 'JA! ECHT!' Ik ren naar boven om een pincet te pakken terwijl ik mijn vinger er bijna afknijp. Kolere, wat doet dat pijn! 'Je moet even helpen Mies! Paniek! Ik kan dit niet met mijn andere hand.' Terwijl ik panisch de andere kant uitkijk uit angst voor de pijn, frummelt Mies de splinter onder mijn nagel vandaan. 'JEZUS! Da's nog best een eind!', zegt ze geschokt over de splinter van maximaal een halve centimeter. Dan kijken we elkaar aan. Daar staan we, samen paniek te maken over een miniscule splinter, terwijl er net twee borsten zijn vervangen door siliconen, er slangen uit d'r lijf komen en tepels mogelijk loslaten. 'Beetje raar dit he?', zeg ik dan. 'Slaat weer helemaal nergens op!', lacht ze.
Om elf uur staat haar vader Wim op de stoep. Hij gaat met d'r naar het ziekenhuis om de drains te laten verwijderen. Als ze weg is, mis ik d'r meteen. Het was zo gezellig!
Een uurtje later belt ze. De drains zijn eruit en de pijn viel mee. Thank God! Maar het tape op haar tepel was weer helemaal doorweekt, en bij het 'eraf halen' was een heel vel meegekomen. Ze had vreselijk moeten huilen, zo akelig zag het eruit. Wim verduidelijkt het op de achtergrond. 'Een soort blaar, als bij een brandwond. De huid laat los.' Getver… 'Maar de arts zei dat het er nog niet definitief slecht uitzag.' Wow…wat zou dat fijn zijn.
We wachten weer af!
