In de maand februari brengt vrouw.blog.nl dagelijks het schokkende verhaal van Michou (28), draagster van een erfelijk gen dat er vrijwel zeker voor zal zorgen dat ze borstkanker zal krijgen. Om dit te voorkomen, onderging ze op 11 februari een preventieve borstamputatie. Michou en Hester (auteur vrouw.blog.nl) zijn al 10 jaar beste vriendinnen. Via vrouw.blog.nl zal Hester familie, vrienden, collega's en iedereen die geïnteresseerd is in het verhaal van Michou dagelijks op de hoogte houden van de ontwikkelingen.
Maandag 3 maart: Als ik haar tegen het eind van de ochtend bel, wordt ze net wakker. 'Ik heb zo liggen slapen! Ik ben echt moe!!!' Het lijkt of ze nu ze aan haar vermoeidheid toe moet geven, ook echt tot rust komt. Ze ligt weer aan een infuus van antibiotica, in de hoop dat de ontsteking stopt. Ik vertel haar dat ik 's middags langskom en vraag of ik nog wat moet meenemen.
'Een fles Spa blauw! Dat ziekenhuiswater is niet te zuipen! En iets lekkers. Kinder Bueno ofzo…'
'Zal ik een dvdspeler voor je meenemen? Kun je lekker een filmpje kijken.'
'JAAA! Oh, dat is leuk!'
Ze klinkt best opgewekt, voor iemand die net wakker is én aan het begin staat van een weekje ziekenhuis.
Als ik later die dag binnenkom lopen, zitten haar ouders naast haar bed. Ze heeft een kamer voor zich alleen en dat is maar goed ook. We maken vreselijk veel herrie en lachen om de foto's die op de laptop van Wim staan. Je zou er naast liggen met je ziekte. Ze ziet er goed uit en lijkt zich echt helemaal te hebben neergelegd bij deze opname.
De dagelijks terugkerende vraag 'moet je het zien', wordt al snel gesteld. Ze laat het alleen niet zelf zien, dat kan ze niet aan. Diana pulkt het tape los en voor ik het weet zit ik naar een akelige open wond te kijken. Ik ben niet snel misselijk, maar deze aanblik wekt bepaald geen eetlust op. Toch ziet het er niet vreselijk ontstoken uit. Mies wil echt niet kijken. Als het verband er weer tegenaan zit, vraagt ze een paar keer of het er echt niet vreselijk ontstoken uitziet. Wat moet die onzekerheid haar gek maken. Hoewel wij natuurlijk ook geen artsen zijn, kunnen we haar wel gerust stellen. fijn is anders, maar een vreselijke ontsteking kunnen we niet 1-2-3 zien. 'Hoe ziet een ontsteking eruit dan?' 'Ja, rood, groen en geel', antwoorden haar moeder en ik. 'Een beetje de regenboog?' 'Nee, een beetje zoals je nieuwe jurkje van Save the Queen…'
Tegen vijven gaan haar ouders terug naar huis. Ze wilden aanvankelijk wachten op de chirurg, maar van haar is nog niets te zien. Ook ik moet gaan; dochter Floor zit te wachten in het kinderdagverblijf.
's Avonds belt ze op. De chirurg is langsgeweest en hoewel die geen garanties geeft, was ze voorzichtig positief. Mies klinkt blij. 'Als zij opgelucht is, ben ik het ook!' Wat zou het fijn zijn… Ik durf het al bijna niet meer te hopen.
Ze neemt gelukkig haar rust. Verplicht. En bij deze roep ik iedereen om haar heen op om haar de komende weken tot rust te dwingen. Ze moet herstellen. Even geen feestjes tot diep in de nacht, hoe graag ze dat ook zou willen. We plannen wel een feest als ze hersteld is. Een groot feest, dat de komende feestloze weken in één keer zal doen vergeten.
