Niet dat je nu meteen met jan en alleman het bed in moet duiken en je partner moet gaan bedriegen tot je er bij neervalt, maar uit onderzoek is gebleken dat vreemdgaan helemaal zo erg niet is. De Amerikaanse schrijver Philip Weiss ging voor The Times op onderzoek. 'Als je er maar eerlijk over bent', is zijn conclusie.
Ontrouw is wanneer iemand binnen een relatie een seksuele relatie aanknoopt met iemand anders, zonder toestemming van de partner. Aan intieme emotionele relaties, die soms meer overspel kunnen zijn, dan seks uit lust, wordt minder zwaar getild. Toch is ontrouw een van de meest besproken onderwerpen, en een belangrijke reden voor een relatiebreuk. Betrapten in een publieke functie worden zelfs gedwongen een stap opzij te zetten.
Maar als het zo belangrijk is, waarom worden er dan maar zelden afspraken gemaakt binnen een relatie? Waarom neemt iedereen die 'trouw' voor waar aan? Waarom laat men toe een opgebiecht slippertje briljante politici, bekwame leiders of een voor het overige goed gezin kapot te maken?
"Niet iedereen is hetzelfde: sommigen zijn aseksueel, anderen kunnen nooit trouw zijn. Misschien zou het belangrijkste 'eerlijkheid' moeten zijn: maak afspraken, hou je er aan, maar lieg er niet over", citeert Weiss zijn zus.
Mannen worden het vaakst met de vinger gewezen, maar ook vrouwen plegen overspel. "Ze raken net zo verveeld in hun (seksuele) relatie als mannen. Als je weet dat 10 procent van de kinderen biologisch een andere vader heeft, dan weet je dat er iets niet klopt. Feit is wel dat de maatschappelijke gevolgen voor een overspelige vrouw veel zwaarder zijn dan die voor een man", verklaart schrijfster Anna Hammond.
Als 'schuldige' wordt naar de (biologische) lusten gewezen. Mannen zouden op zoek zijn naar seksuele variatie, een manier om hun genen zoveel mogelijk kans te geven zich over te dragen naar de volgende generatie. Maar ook vrouwen houden als eens één of twee mannen achter de hand, voor als die van hen verdwijnt of sterft.
Lijnrecht daartegenover staat de visie dat de verleiding zich kan voordoen, maar dat men sterk genoeg moet zijn om die te laten passeren. "Alsof mensen altijd zo sterk zijn… niet dus." Toch beloven duizenden mensen het telkens opnieuw aan hun man of vrouw. Een mooie, nobele belofte, maar is ze ook realistisch?
Als het iets is waar bijna iedereen moet tegen vechten, mannen zowel als vrouwen – scheelt er dan niet eerder iets met het principe van het huwelijk en de bijhorende trouw? "Ik denk niet dat het huwelijk het probleem is, het is alleen het beste dat ze konden verzinnen", zegt Susan Squire, auteur van een boek over de geschiedenis van seksuele trouw binnen het huwelijk.
"Zowel mannen als vrouwen worden onderdrukt door allerlei verwachtingen, en vandaag de dag zijn de verwachtingen belachelijk hoog. Vroeger diende het huwelijk niet voor levenslange passie, persoonlijke voldoening, een zielsverwant en voortdurend geluk. Vandaag willen we dat allemaal en tegelijk, met één persoon, een leven lang. Dat is niet realistisch."
Volgens Squire is een stabiel en ondersteunend huwelijk véél meer waard dan een met seksuele trouw. "Waarom vindt iedereen het aanvaardbaar om slopende echtscheidingen te starten, kinderen traumatiseren, hun thuis en huis weg te nemen om vrij te kunnen seksen met iemand waarmee de seks uiteindelijk net zo saai zal worden als binnen het huwelijk?"
Met andere verwachtingen (eerlijkheid, steun en een goede communicatie) zouden relaties en huwelijken heel wat stabieler en langduriger kunnen zijn, dan wanneer seksuele trouw het belangrijkste punt blijft. Met goede afspraken is het geen 'ontrouw', en is iedereen gelukkig. De waarheid is dat aan elke relatie en elk huwelijk gewerkt moet worden, en dat de meesten vele fouten en hindernissen zullen kennen. Maar laten we ook beseffen dat niet iedereen gelijk is, en dat we dus niet één model aan iedereen moeten opleggen. Een huwelijk is een contract tussen twee mensen: laat ze binnen de grenzen van de wet dan ook zelf beslissen wat voor hen aanvaardbaar is, en wat niet.
